Okul Yolu Düz Gider

Okul öncesi eğitim ön lisansını üç yıl gittiği kreşten, lisansını ise bu yıl gittiği anaokulunda tamamlayan altı yaşındaki arkadaşım Dila, kuzenim Vecdan’ın geç ve güç doğmuş çocuğu.

(Zamane! Biz kreş- anaokulu filan bilmeden, sokakta oynayarak büyüdük.)

Kızımızın okul öncesi eğitim diploması (!) alacağı mezuniyet töreni öncesi hepimiz çok heyecanlandık. Dila kuaförde fön çekilen saçları, öğretmeninin yaptığı makyajı, an’anesinin aldığı tuvaletle sınıfın diğer kızları kadar şıktı.

(Zamane! Ben ilk makyajımı üniversite diploması fotoğrafı çektirmek için yapmıştım.Tuvalet ise hala, hak getire!)

Bizim dönemimizde kep fırlatma yoktu

Cüppe giyip, kep takarak altın varaklı diplomalarını alan çocukların “Onuncu Yıl Marşı” eşliğinde keplerini havaya fırlatışları görülmeğe değerdi. Balonlar, dumanlar, kepler ve Kenan Doğulu’nun sesi  birbirine karıştı.

(Zamane! Bizim dönemimizde ya da bizim okuduğumuz okullarda kep fırlatmak gibi adetler yoktu.)

Bu yoğun eğitim sonrası yorulan kızımız üç ay boyunca saatlerce, haksızlık etmeyeyim; arada minik molalar verdi, bilgisayarda  oyun oynayarak dinlendi.

(Zamane! Bilgisayar mı? O da ne! Biz ya sokakta ya masa başında oyun oynardık.)

Pazartesi okullar açılıyor ya… Dila’nın okula ilişkin tüm gereksinimlerini tamamlamak için uğraşan Vecdan telaş içinde. Annesinin beslenme saatleri için süt, kraker, kek aldığını (stokladığı) gören Dila “A-bay-tı-yo-sun ann-nne“ demesi hepimizi çok güldürdü.

(Zamane! Ben altı yaşındayken anneme “abartma” diyeceğim ha! Vallahi kuru çayda ne yapardı beni.
Ayrıca; biz beslenme saatlerinde anne imalatı pişi, kol böreği, salyangoz kurabiyeyi küçük rakı şişesindeki  ayran  ya da meyve şurubu eşliğinde yerdik. “A-bay-t-ma” konusuna gelince… Dila bence haklı. Bizim zamanımızda okula başlamak doğal karşılandığından  hiç abaytılmazdı.)

Sıralarına örtü serilmeyen okullar…

Dila’nın  gideceği okul çok kolay saptanmadı. Nisan ayında annesi ve biz teyzeleri bu konuda fazlaca  mesai harcadık.

Eve en yakın okul mu? Devlet okulu mu? Yarım gün mü? Sabahçı mı? Proje okulu mu? Erkek öğretmen mi? Genç, dinamik, az deneyimli ya da yaşlı ve deneyimli öğretmen mi?  Sıraları tek kişilik okul mu? Önlüklü okul mu? Her sınıfın tuvaleti ayrı olan okul mu? Yeni bir okul mu? Eski ama geleneği olan bir okul mu? Sıralarına örtü serilmeyen okul mu? Bağış miktarı düşük okul mu?

(Zamane! Proje okulu ne demek alla’sen! Sırada üç kişi oturulur, tek değil. Her sınıfın ayrı tuvaleti mi olurmuş? Neyse susayım.)

Bu bakış açısıyla bir sürü okul gezip fotoğraflar çeken,  not tutup tanıtım dosyaları toplayan  annesi yarıca, artık tüm özel ve  resmi okulların –hatta sınıfların bile- web sitesi olduğundan, saatlerce de inter alemde  gezindi.

(Zamane! Mahallemizdeki okul dışında seçeneğimiz olmadığından bizim anne-babamızın işi çok kolaymış, vallahi. İnternet-web sitesi ne ola! Bizim çocukluğumuzda sadece radyo vardı. Yurttan sesler korosunun o küçücük kutunun içine nasıl girdiğini hiç anlayamadığım radyo! )

Dila eve en yakın okula yazıldı

Ve annesi başkanlığındaki Dila-Severler Meclisi nihayetinde (özel bir merkezde İngilizce kursuna gitmesi koşuluyla) karar verdi: ‘Çocuk Dostu Okul’ projesi kapsamındaki eve en yakın devlet okulundaki deneyimli emeklilik yaşındaki erkek öğretmen.

Bu karar; yarım günlük (sabah) eğitim, YTL cinsinden bağış, okul tuvaletlerinin rehabilitasyonu için Okul Aile Birliği’ne seramik desteği – iki kişilik örtüsüz sıra, 36 kişilik sınıf gibi sonuçları da beraberinde getirdi.

(Zamane! Haydi hayırlısı…)

Kızımızın okul ve ingilizce kursu kaydı Haziran ayında yapıldı. Bu arada herkesten bir miktar destek alan Dila, okuma-yazmayı da öğrendi.

(Zamane! Biz yabancı dilin önemini Dila’nın yaşının dört katı yaşlarımızda öğrenmiştik. Heyhat!) 

Dila gri-beyaz formayı sevmedi

Dila kendisi dahil tüm çocukların sadece pembe giymesi gerektiğini düşündüğünden okulun gri üzerine beyaz ince çizgili formasından hiç hoşnut olmadı.

(Zamane! Biz siyah podiye giyer, beyaz yaka takardık. Siyak ayakkabılarımızın içine kışın siyah, baharlarda beyaz çorap giyerdik. O yüzden mi acep içimiz kararık)

Üç gündür evlerinin yemek masasının üstünde Dila’nın okul çehizleri sergileniyor. Hem sergiyi görmek hem de ona aldığım barbi desenli kırtasiye malzemelerinden oluşan hediyemi götürmek amacıyla akşam onlara gittik. Israr edimce formasını giydi.

Onlar piyasadaki tüm barbili okul malzemelerini aldıklarından hediyem çok ilgi görmedi. İtiraf etmeliyim ki; kaçınılmaz olarak pembe ve barbi desenli olan resim, beslenme ve okul çantası takımı kıskanılacak kadar şık.

(Zamane! Onlar tüketim çağı çocukları… Biz ise tasarruf çağı çocuklarıydık.)

Biz havaya girip, bağıra çağıra hatırladığımız okul şarkılarını söylemeğe başlayınca  o da  dans etti. Okul anılarımızı dinledi.  Ona “okul yolu” şarkısını öğrettim.

“Okul yolu düz gider / Çocuklar bayram eder
Öğretmenler olmasa / Emekler boşa gider

Okul yolu taş olur / Çalışkanlar baş olur
Tembel tembel gezenin / İki gözü yaş olur.”

Sohbet anında Vecdan, bir özel okulda velilerin internet üzerinden çocuklarını ders sırasında izleyebilme olanağı olduğunu söyleyince ‘pes’ dedim. Kreşlerde olmasını anlıyorum ama…

“Herşeyi Google’dan öğreniyorum…”

(Zamane! Hayatın her alanında biri bizi gözetliyor.)

Kalkmak üzereyken Dila’ya “Neden okula gitmek istiyorsun?” gibi bir soru sorma gafletinde bulundum. Aldığım yanıt: ”El yazısı yazmayı öğyenince, okulu bıyakacağım. Meyak ettiğim, öğyenmek istediğim hey şeyi Google’dan öğyeniyoyum ki zaten!”

(Zamane demeli miyim? )

* Şadiye Dönümcü. Sosyal Hizmet Uzmanı.

** Bu öğrenim yılında taşlı okul yollarına dökülecek olan tüm çocuklara ve okula başlayacağı için bayram eden Dila’ya ve Melis’e başarılar… (ŞD/NZ)

Not: Bu Yazı bianet.org Sitesinde Yayınlanmaktadır.